Voor Hans Dulfer was de saxofoon dé manier om aandacht te trekken

Dat Hans Dulfer muzikant werd, is puur toeval. "Ik was eigenlijk niet muziek bezig", vertelt hij. "Ik hield van sport, van voetballen en van honkballen." 

Maar hoe werd je dan toch gegrepen door de muziek?

"Mijn zuster werd meegevraagd naar een optreden van een beroemde saxofonist. Mijn moeder vond het beter als ik meeging, als een soort chaperonne. Toen ik daar binnenkwam, zag ik een heleboel mensen op het podium staan die allemaal vrolijk bezig waren. Het waren hoofdzakelijk mannen met allemaal mooie vrouwen om zich heen. En iedereen keek naar de saxofonist. Hij kreeg de meeste aandacht van de dames, hij dronk het meeste bier en de mensen klapten het hardst voor hem. Toen dacht ik: dat wil ik ook wel worden. Zo ben ik saxofoon gaan spelen."

En wat zeiden je ouders daarvan?

"Die zeiden: ben jij gek geworden? Ga maar lekker studeren. Word maar advocaat of dokter, dat zeiden je ouders altijd toentertijd. Maar toch wilde ik saxofonist worden, want wat ik had gezien was het mooiste wat je in het leven kan hebben."   

"Toen zei mijn moeder op een gegeven moment: als je nu een beetje beter je best gaat doen op school, en je zorgt dat je overgaat, dan krijg je van ons een saxofoon. Ik heb toen mijn best gedaan natuurlijk en een nieuwe saxofoon gekregen. Maar ik ben toch van school afgegaan." 

"Saxofoon was ook hét instrument. Als ik tien jaar later was geboren, had ik gitaar gespeeld.  Weer tien jaar later, had ik keyboard gespeeld. En als ik weer tien jaar later was geboren, was ik dj geworden. Het zijn gewoon de instrumenten waarmee je aandacht trekt. En aandacht trekken, dat was in die tijd, dan praat je over de vijftiger jaren, heel belangrijk."

Heb je veel geluk gehad?

"Dat kun je zeggen, maar mijn vrouw zegt altijd: 'Dat is helemaal niet waar, je hebt er ontzettend hard voor gewerkt.' Eigenlijk is dat wel zo. Ik heb beslissingen genomen die andere mensen niet namen. Hoe ik bekend ben geworden is een mooi verhaal. Niemand geloofde het. Iedereen wilde wel naar Japan, iedereen wilde daar wel beroemd worden."

"Ik had een klein hitje in Japan, want een nummer van mij werd gebruikt voor de leader van de serie A, de Italiaanse competitie, die ze ook in Japan uitzenden. Vervolgens werd ik gebeld door een man die zegt: ik ben eigenaar van een groot platenmerk in Japan. We hebben ook een radio- en een tv-station. Als u bij mij tekent, krijgt u zwart-op-wit dat ik uw nieuwe cd elke dag op onze radio draai en één keer per week op onze tv-zender. We hebben alleen in Tokio al een bereik van tussen de anderhalf en twee miljoen mensen."

"En daarna zei hij: als u niet tekent, geef ik u ook zwart-op-wit dat ik maar één keer per jaar uw cd op de radio draai en helemaal nooit op de tv. 

En jij dacht niet: hij kletst uit z'n nek?

Dat dacht ik wel....(lach).

"Hij zei ook nog eens: als je naar Japan komt, regelen we voor jou een stuk of acht optredens. We zorgen dat je na het eerste optreden in de top 50 staat. Bij een volgend optreden sta je op de 35ste plek. Als je al die optredens hebt gedaan, zul je merken dat je bij vertrek nummer 1 staat in de Japanse top 50."

"Dan denk je toch dat je met een halvegare te doen hebt, maar het klopte allemaal wel."

Wat betekent dat succes voor jou?

Ik hield van succes en ik hou er nog steeds van. Niets is zo leuk, als ik ergens sta te spelen, en de mensen gaan dansen en ze klappen in hun handen voor een solo. Daar speel je voor. Het klinkt misschien raar, maar dat is het mooiste van het leven gewoon. 

En als je niet kunt spelen, word je chagrijnig?  

Ja, dan word ik chagrijnig tot en met....(lach)

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen