HILVERSUM/BLARICUM Jeanne van Kasbergen uit Blaricum leeft met een groot verlies. Haar zoon Rogier Mooij, tophockeyer en slechts 21 jaar oud, overleed eind 2014 in het Tergooi ziekenhuis in Hilversum. Heel tragisch, helemaal als later blijkt dat Rogiers overlijden voorkomen had kunnen worden.
Jeanne vermoedde het al langer, maar na onderzoek van het Openbaar Ministerie blijkt dat de longarts en het ziekenhuis ernstig tekort zijn geschoten in de zorg aan Rogier. In het programma Recht uit Noord-Holland spreekt Jeanne uitgebreid over de vreselijke gebeurtenis die haar leven voor altijd veranderde. "Het is zo niet nodig geweest, en dat is niet te accepteren."
Benauwd
Het is vroeg in de middag op 3 november 2014 als Rogier samen met zijn moeder het Tergooi ziekenhuis in Blaricum binnenstapt. Hij heeft pijn op zijn borst en is benauwd. Zelf denkt hij dat hij last heeft van zware spierpijn, maar Jeanne vertrouwt het niet. Omdat een verpleegkundige vermoedt dat Rogier een klaplong heeft, wordt hij met een ambulance overgebracht naar de andere locatie van het ziekenhuis in Hilversum. Daar aangekomen blijkt de longarts die hem moet onderzoeken al naar huis is.
Klaplong
Rogier wordt zieker en zieker. Toch komt er nog steeds geen arts naar hem kijken. En hoewel de verpleegkundigen zich zorgen maken, gaat iedereen er toch vanuit dat hij een klaplong zonder verdere problemen heeft. Hij wordt niet aan een hartmonitor gelegd.
"Ik zag dat mijn kind heel erg ziek was", vertelt Jeanne. "Ik ging er vanuit dat hij behandeld werd door artsen. Achteraf weet ik nu dat er niet een arts met hem bezig geweest is. Feitelijk gezien zou hij er nog geweest zijn als de fouten niet gemaakt zouden zijn door de longarts en het ziekenhuis."
Als het bezoekuur voorbij is en Jeanne weg moet, vertrekt ze naar huis. Daar aangekomen krijgt ze een telefoontje van haar zieke zoon. "Hij zei: "Mam wil je me alsjeblieft komen halen? Ik ben zo bang, ik voel me zo alleen"." Meteen stapte ze weer in de auto en reed terug naar het ziekenhuis. Daar aangekomen treft ze Rogier met zijn ogen dicht in het ziekenhuisbed.
Intens lichtblauwe ogen
"Toen ik hem even beetpakte, deed hij zijn ogen open, maar hij zei helemaal niets. Hij keek me alleen maar aan. Dus ik zei tegen hem, lieveling ik hou van je. Ik kom morgen weer terug. Het komt goed. Hij heeft geen woord tegen me gezegd. Alleen heel intens lichtblauwe ogen had ie. Anders dan normaal. Of dat nou door de medicijnen kwam of omdat hij stervende was.... Ik vermoed het laatste."
Jeanne vertrekt weer, niet wetende dat dit de laatste keer zal zijn dat ze haar geliefde zoon levend zou zien. Dan was ze natuurlijk nooit weggegaan. "Want als je maar het besef hebt dat je kind die nacht gaat overlijden, dan blijf je bij hem. Dan blijf je aan zijn bed zitten. En nu is hij gewoon alleen gegaan. Het feit dat hij alleen was, dat vind ik heel erg."
Levenloos
Toen ze de volgende ochtend in het ziekenhuis kwam trof ze een medisch team hectisch bezig met het reanimeren van Rogier. "Het bloed stroomde uit zijn mond. Ik wist niet beter dan dat ze Rogier buiten bewustzijn hadden aangetroffen. Dus ik had ook nog zoiets van misschien kunnen ze hem nog terughalen. Later hebben we gehoord dat ze hem levenloos in bed hebben aangetroffen. Hij was al zeker een uur koud."
Rogier blijkt te zijn overleden aan een ontstoken hartzakje. Met zijn longen was niets aan de hand. "Als ze hem aan een hartmonitor hadden gelegd, hadden ze hem misschien nog met reanimatie terug kunnen halen. Dat is ook een gemiste kans."
Nalatigheid
Jeanne doet aangifte van schuldige nalatigheid en stapt naar de inspectie. Die oordeelt dat de longarts ernstig is tekort geschoten in de zorg. Deze erkenning is heel belangrijk voor Jeanne, maar Rogier krijgt ze er niet mee terug. "We missen hem zo in ons leven."
Bekijk hier het hele gesprek met Rogiers moeder in het programma Recht uit Noord-Holland.